اشعار

قرار شد دو طرف تن به احتجاج دهند            که دین مردم خود را مگر رواج دهند

قـرار شد هـمگی با کـسان خـود باشـند            مگر عـلاج به یک زخم لاعـلاج دهند

ای مـنـتـهـای رحـمـت والا محـمد            ای جـلـوۀ لطـف خـدا بر ما محمد
ما ذرّه و خـورشـید بی‌هـمتا محمد            ما بـنـده هـستـیم و فقـط آقا، محمد

ای آفرینش از تو گرفته‌ست تار و پود            ای وسعت مقام تو بی‌مرز و بی‌حدود

ای کـوه‌هـا به بـردن نـام تو در قـیـام            ای رودها به گـفتن ذکر تو در قعـود

کـيـستی ای خـنده‌هايت رحمةٌ للعالمين            گـيسوانت ليـلةالقـدر سـماوات و زمین

ای اشارت‌های ابروهای تو لا ريب فيه            مهـربانی‌های چـشمـانت هدیً للمتـقـين

بـاید تو را بـالاتـر از بـالا صدا کرد            باید تو را والای بـی‌هـمتا صـدا کرد
ای رحــمـة لـلـعـالــمـیـن مـا مـحـمـد            ای بی‌کران باید تو را دریا صدا کرد

دل آمـده باز، قصـد قـربت کرده            خـاکِ قـدم تـو را، زیـارت کرده

»لَولاٰکَ لَمٰا خَلَقتُ الَافلاکیُ» وحق            ما را به طُفیـلیِ تو خلـقـت کرده

روزیکه از وجود، دو عالم معاف بود            نور شما به عـرش خدا در طواف بود

ارواح و نـور و طـینت‌تـان پـاکِ پـاک            یعنی وجودتان ز ازل صافِ صاف بود

شهد شیرین کلامت بین ساغـر ریخته            پای این مکتب یقین دارم که باور ریخته

اشرف اولاد آدم حـضرت خـتـمی‌مآب            عـالم و آدم به پایت مـثل نوکـر ریخته

ای روشـنـی آیــنـه! ای آبــروی آب!            اسلام تو حـل کرد هـمه مـسئـله‌ها را

از چلّه نـشـینیِ حـرا، تا شب معـراج            طی کرده‌ای، ای روح دعا! مرحله‌ها را

ذکر خیر تو رسیـدست به هر انجمنی            به همه گـفـته‌ام از خُلق‌ عظیمت علنی

“اَبَـوا هــذه الامـة‌” بـه دلـم‌ قــاب شـده            شدم از روز ازل هـم‌ نجـفی هم‌ مدنی

به جز او از کسی حق در همه ادیان نخواهد گفت            خدا غیر از محمد در جوابی «جان» نخواهد گفت

بهشتی بود رخسارش که بویش تا قرن می‌رفت            چه‌ها دیده اویس از او که از رضوان نخواهد گفت

والاتـر از هر آنچـه که والا پیامبر            ساحل علی‌ست حضرت دریا پیامبر

آغوش امن آمنه را چون بهشت کرد            وقـتی که پـا گـذاشت به دنـیا پیامبر

خـدای آیـنـه از جـنـس دلـبـری بـودی            صفـای عـطر بهـشتِ معـطـری بودی

تو پیش ازآن که خدا فکر خلقـتی باشد            در آسـمـانِ وجود اهل سـروری بودی

گـرفـته نـورِ وجـودِ تـو آسـمـان‌هـا را            اِحاطه کرده زمین را و هم زمان‌ها را

شُکـوه داده ظُهـورت به عـالـمِ هـستی            وقـار داده حُـضورِ تو کـهکـشان‌ها را

آغـاز کردم عشق را با « یا محمد»            زیـباترین ذکـر است برلب‌ها محمد

خـاتـم شـدن برانبـیـا؛ ثـابت نـمـوده            دردانـۀ هـسـتـی بـود تـنـهـا مـحـمـد

از کتاب وصف تو یک حرف هرکس خوانده باشد           از سر حیرت دهانش چون حرا وا مانده باشد

هر کسی از سجده بر نورت تمرد کرد، رد شد           عدل حق است این که شیطان را ز عرشش رانده باشد

قرآن به جز او بر کسی نازل نمی‌شد            دیـنِ خـدا با هـیچکس کـامِـل نـمی‌شد

دیگر کسی غـیر از رســولِ مهربانی            یک لحظه در غارِ حَرا داخِل نمی‌شد

به مهربانی و دست کریم شهرت داشت            برای مردم بی رحم نیز رحمت داشت

سه سال هسته خرما مکید و راضی بود            بزرگ بود ولی اینچنین ریاضت داشت

یا محـمّد من به درگـاهت پـناه آورده‌ام            چـلچـراغ اشگ در این بارگاه آورده‌ام

دست هایم هر دو خالی، دیدگانم پر ز اشک            خون دل، داغ جگر با سوز و آه آورده‌ام

اگرچه روز و شب هستیم دائم برسر خوانت           ببخش آقا که کم بودیم عمری مرثیه خوانت

پُر از دردم ولی درد من اصلا جسم خاکی نیست           بیا روح مرا درمان بکن قربان درمانت